‘Om hulp durven vragen, houdt je duurzaam gezond’
Of je nu wil of niet: na een uitzending ben je een ander persoon geworden. Het leven in het leger vormt je als mens. In positieve, maar soms ook in negatieve zin. Soms ontbreekt de juiste begeleiding in de periode waarin de veteraan terugkeert naar het thuisfront. Signalen worden dan niet herkend, die aangeven dat er actie moet worden ondernomen om mentaal en fysiek gezond te blijven. In de komende reeks interviews laten we ervaringsdeskundigen aan het woord die vertellen over hun belevenissen op dit gebied. Hierbij geven ze tips die voor hen van cruciaal belang zijn (geweest) om topfit te blijven, of om dat weer te worden.
Foto: Wendy Vossers
Het woord is in deze editie aan Edwin de Wolf, die na zijn uitzending in Bosnië hard knokte om er weer bovenop te komen en alles uit het leven te halen. Dit resulteerde onder meer in verschillende leidinggevende en staffuncties die hij na zijn terugkeer had binnen de Koninklijke Landmacht en het Defensie Ondersteuningscommando. Tegenwoordig is hij werkzaam als manager op het Militair Revalidatie Centrum. Ook niet onbelangrijk: hij nam driemaal deel aan de Invictus Games, en sleepte medailles in verschillende onderdelen binnen. Tegenwoordig is Edwin Teammanager van het Nederlands Invictus Games Team en binnen Defensie verantwoordelijk voor de gehandicaptensport.
Waar en wanneer werd je geboren en hoe zag je militaire loopbaan eruit?
Op 22 november 1969 werd ik in Harderwijk geboren. Na mijn opleiding aan de KMS werd ik groepscommandant en instructeur bij 41 Pantserinfanteriebataljon Stoottroepen. Na die functie werd ik wederom groepscommandant, maar ditmaal bij een onderdeel van de Luchtmobiele Brigade. Dat was de C-Cie van 12 Infbat Garde Jagers Luchtmobiel. Tijdens mijn uitzending werd ik naar Srebrenica uitgezonden. Onder de vlag van de VN nam ik deel aan de uitzending UNPROFOR Dutchbat 2.
Welke mentale ervaringen had je direct toen je na die uitzending terugkwam in Nederland, en hoe hebben die ervaringen zich ontwikkeld in de maand(en) daarna? Dat mag zowel positief als negatief zijn.
Tijdens mijn uitzending raakte ik zwaargewond, waardoor ik mijn linkerbeen mis. Mijn linker bovenarm is ernstig beschadigd als gevolg van een slagaderlijke bloeding. De uitzending zou zes maanden duren, maar na vier weken was ik alweer terug in Nederland. De mentale ervaring lag dus vooral op het vlak van het verwerken van een trauma met alles wat daarbij kwam kijken.
Toen ik net terug in Nederland was, wilde ik graag weer terug naar de eenheid. Dat is mijn tweede familie. Enerzijds overheerste het gevoel dat ik ze in de steek had gelaten. Anderzijds ervoer ik ook blijheid omdat ik weer in een veilige omgeving was en omdat ik de situatie had overleefd.
De spanning en het leven tijdens de uitzending miste ik aanvankelijk, maar gelukkig had ik daardoor geen slapeloze nachten. Die heb ik ook nooit gehad. De blijdschap dat ik het had overleefd, zorgde ervoor dat ik maar één ding wilde: alles uit het leven halen. Dit kostte veel moeite en energie en ik besefte dat ik nooit alleen zou kunnen bereiken. Dankzij de hulp van mijn directe omgeving en professionele zorgverleners heb ik mijn nieuwe ‘ik’ geaccepteerd. Daardoor kon ik uiteindelijk door.
Welke fysieke ervaringen had je direct toen je na uitzending terugkwam in Nederland, en hoe hebben die zich ontwikkeld in de maand(en) daarna? Ook dat mag zowel positief als negatief zijn.
Mijn ervaringen direct na terugkeer werden voornamelijk gevormd door herstel en revalidatie, zowel fysiek als mentaal. Dit was een eenzaam en emotioneel
Gratis verder lezen voor app-gebruikers.
Klik op onderstaande button om het volledige artikel te lezen.